توضیحات

قارچها همانند قارچ آسپرژیلوس علاوه بر داشتن تأثیر اقتصادی و اجتماعی بالا، پتانسیل بیوتکنولوژیکی خوبی نیز دارند. از جمله موارد مورد مطالعه جنس Aspergillus است که به طور گسترده در بیوتکنولوژی در تولید متابولیتها، آنتی بیوتیک ها، اسیدهای آلی و آنزیم ها مورد استفاده قرار می گیرد. قارچ آسپرژیلوس از گروه قارچ های اصلی مسئول آلودگی در زمینه و ذخیره محصولات کشاورزی است. تأثیر آن بر کشاورزی عمدتاً از طریق تولید مایكوتوكسینها و در نتیجه مسمومیت انسان و حیوانات دیگر ایجاد می شود و باعث بیماری های شدید می شود. طبق گفته سازمان غذا و کشاورزی (FAO)، مایکوتوکسینها حدود 25٪ از محصولات کشاورزی جهان را تحت تأثیر قرار می دهند. سمی ترین مایکوتوکسین ها آفلاتوکسین ها هستند که توسط برخی از گونه هایی از آسپرژیلوس که بخش Flavi را تشکیل می دهند مانند Aspergillus flavus A. parasiticus، و A. nomius، باعث آسیب رساندن و آلوده کردن دانه های ذخیره شده، آجیل و غلات هستند. علاوه بر این، آفلاتوکسین B1 AFB1 خطرناک ترین محسوب می شود و علائم اثرات حاد یا مزمن، جهش زا، سرطان زا، تراتوژن و سرکوب کننده سیستم ایمنی را در بسیاری از موجودات زنده نشان می دهد. با توجه به اهمیت و تأثیر اقتصادی، تحقیقات در مورد آفلاتوکسینها به سمت جستجوی روشهایی برای جلوگیری از سمیت سم های قارچ هایی مانند آسپرژیلوس انجام شده است. با توجه بیشتر به روشهای جایگزین برای جلوگیری از آلودگی مواد غذایی و خوراک دام و سم زدایی این تحقیقات انجام گرفته اند. روشهای بیولوژیکی در رابطه با فیزیکوشیمیایی مورد توجه بیشتری قرار گرفته اند زیرا دارای مزایای اضافی مانند از دست دادن حداقل کیفیت محصول، از نظر اقتصادی، ایمن تر و اکولوژیکی بیشتری هستند. در بین بسیاری از استراتژی های مورد بررسی نشان داده شده است که کنترل بیولوژیکی آسپرژیلوس امیدوار کننده ترین رویکرد برای کنترل آفلاتوکسین ها در دوره های قبل و بعد از برداشت است. با اینکه یک استراتژی نوظهور و پایدار است. تحقیقات در جستجوی مهار Aspergillus sp پیشرفت کرده است. با رقابت با Aspergillus sp. غیر
سویه های آفلاتوکسیژنیک آسپرژیلوس با نتایج رضایت بخش، مانند سویه های غیر آفلاتوژنیک AF36 و TX9-8 که نشان دهنده پتانسیل بسیار خوبی برای حذف A. flavus سمی رقابتی رقابتی است. تأکید بر این نکته مهم است که به عنوان یک عامل کنترل بیولوژیکی در نظر گرفته شود، آنتاگونیست باید دارای ویژگی های خاصی از جمله پایداری ژنتیکی، عدم وجود سمیت/بیماری زایی در انسان و حیوانات، شرایط رشد و بقا بر روی بسترهای ساده با نیازهای کمی غذایی باشد.