دسته: جلبک قرمز

فوکوئیدان های اصلاح شده و مواد بیولوژیکی نوآورانه
Reys و همکاران فوکوئیدان را با واکنش متاکریلینگ (MFu) با استفاده از متاکریلیک اسید تغییر دادند و با استفاده از پرتوهای قابل مشاهده و تری اتانول آمین و ایزون-وای به عنوان عکسهای اولیه تغییر یافتند. علاوه بر این، از فوکوئیدان اصلاح شده در زیر نور مرئی و با استفاده از سطوح سوپر هیدروفوبیک عکس گرفته شده تا ذرات کروی با شکل های هندسی کنترل شده و دارای نفوذ سطحی بالا بدست آیند. هنگام استفاده از غلظت های بالاتر MA، قطر ذرات اندازه ای متوسط داشتند. عملکرد بیولوژیکی این ذرات به وسیله کشت آزمایشگاهی فیبروبلاست ها و سلول های پانکراس (به ترتیب L929 و ۱٫۱B4) در تماس با ذرات MFu تا ۷ روز بررسی شد. توانایی مواد توسعه یافته برای حمایت از چسبندگی و تکثیر سلول ها برای هر دو نوع سلول مورد بررسی قرار گرفت. این کار فوکوئیدان (فوکوئیدان اصلاح شده) را به عنوان یک بلوک ساختمانی با عملکرد بالا برای توسعه درمان های پیشرفته برای سرطان (هدف درمان) و یا بازسازی بافت ها و ارگان ها معرفی می کند.
Continue reading فوکوئیدان های اصلاح شده و مواد بیولوژیکی نوآورانه

فعالیت ضد سرطانی
هندریامید C 307، یک آمید جدید بیس (اندول) و ۳-اندولاکریل آمید ۳۰۸ از جلبک قرمز Chondria atropurpurea جدا شد و فعالیت ضد سرطانی در برابر Nippostrongylus brasiliensis (Davyt et al.، ۱۹۹۸) نشان داد. دیترپن های برومینه شده ی سری های پارورنر و ایسوپارگورنن از جلبک قرمز جینا روبنس که حاوی ماده ی جدید دئوکسی پارگوئرول-۷-استات ۳۰۹ نیز هست، جداسازی شدند. تمام دیترپنهای جدا شده دارای فعالیت ضد سرطانی بودند (Awad، ۲۰۰۴).
جلبک قرمز Laurencia scoparia منبع بتا- بیسابولن سسکوئترپن ۳۱۰ هالوژنه شده است (Awad، ۲۰۰۴؛ داویت و همکاران، ۲۰۰۶). که در محیط آزمایشگاهی، دارای فعالیت ضد چربی ضعیفی در برابر Nippostrongylus brasiliensis از خود نشان داد (Davyt et al., 2006).

فعالیت سیتوتوکسیک
هالمون ۱۸۴ یک مونوترین پلی هالوژنی است که از جلبک قرمز Portieria hornemanii جدا شده است و توسط موسسه ملی سرطان (NBL) به عنوان یک عامل جدید ضد سرطان در محیط آزمایشگاهی شناسایی شده است. کمیته تصمیم گیری NCI،هالمون را به عنوان یک داروی دفاعی در توسعه¬ی ۱۸ کاربرد مهم زیست شناختی دریایی انتخاب کرد (Fuller et al., 1992, 1994). ده مونوترین هالوژنز ۱۸۵-۱۹۴، مربوط به هالمون ۱۸۴ ترکیب جدید ضد تومور یا آنالوگ کاربوسیلکلیک (Fuller et al., 1992) از مجموعه¬ی جلبک¬های جمع آوری شده از مناطق مختلف جغرافیایی جداسازی شدند. این ترکیبات در مقایسه با ترکیبات ۱۸۴ و ۱۹۰ در پانل غربالگری سلول سرطانی انسان در انستیتوی ملی سرطان ایالات متحده ارزیابی شد. نتایج وجود ارتباطات ساختاری و مربوط به فعالیت را نشان دادند که در ادامه به شرح آن¬ها پرداخته می¬شود. ترکیبات ۱۸۴-۱۸۷ سمیت مشابهی با مورد ۱۸۴یی که ابتدا گزارش شده بود را داشتند (Fuller et al., 1992). این نتایج نشان می¬دهند که هالوژن در C7 برای فعالیت ضروری نیست. در مقابل، ترکیب ۱۹۱ سمیت نسبتا ضعیفی داشت و فعالیت مفرط دیفرانسیل همبستگی معنی داری با ۱۸۴ نشان نداد که نشان می¬دهد هالوژن در C6 برای فعالیت مشخص ۱۸۴-۱۸۷ الزامی است. هالوژن در C2 برای فعالیت هالومون مورد نیاز بود. ترکیبات کربوکسیلیک مانند ۱۸۸ و ۱۹۵ به میزان قابل توجهی کم¬تر از ۲۰۴-۲۰۷ بودند. ترکیب ۱۸۹ نسبت به کل هالومون قابل مقایسه بود. با این حال، نتایج، دیفرانسیل کمی از خطوط سلولی وجود داشت و در نتیجه هیچ رابطه¬ی معنی¬داری با ویژگی¬های ۱۸۴ وجود نداشت.
محتوای مونوترپن هالوژنتیک از شش نمونه جلبک قرمز دریایی گرمسیری Plocamium hamatum 196-206 که از مناطق جنوبی، مرکزی و شمالی منطقه گرین بریر ریف استرالیا جمع آوری شده بودند ، مورد بررسی قرار گرفت. فعالیت¬های بیولوژیکی ترکیبات ۱۹۷-۲۰۳ و ۲۰۶ مورد بررسی قرار گرفت و نشان داد که ترکیبات ۱۹۹ و ۲۰۱ دارای فعالیت سیتوتوکسیک متوسط هستند (Koing, Wright and Linden, 1999).
ابداع لورین اینترلین (LOEL) 207، که از لورنسیا اوکاموری جدا شده است، به عنوان یک ابداع برای پیشگیری و مهار ملانوم در نظر گرفته شد (Moon- Moo, Sang-Hoon and Se-Kwon, 2009). LOEL می تواند به طور موثر رشد سلول¬های ملانوم را مهار کند. با القای آپوپتوزیس در آن بدون اثرات نامطلوب مانند داروهای مصنوعی. بنابراین، LOEL در ۱۰ میکروگرم در میلی لیتر درمان می شود و رشد سلول¬های ملانوم تا ۵۰ درصد مهار می¬شود. اضافه کردن ۱ میکروگرم در میلی لیتر LOEL مهار ۳۰ درصد سلول¬های ملانوم را در حضور سرم جنین گاو (FBS) موجب می¬شود (Moon-Moo, Sang-Hoon and Se-Kwon, 2009).
۲-استیل-۱۵-برومو، ۱۷-دی هیدروکسی ۳-پالمیتویل- نئوپارگوئرا -۴ (۱۹)، ۹ (۱۱)-دین ۲۰۸، یک اسکلت سنتوروگرافی جدید از جلبک قرمز Laurencia busty از اوکیناوا جدا شده است که دارای فعالیت سیتوتوکسیک هستند (Cortes et al., 1990).
دو عصاره¬ی سیکلی جدید شامل اسکولن اسکلت کربنی، تئوریلن ۲۰۹ و تئوریلین ۲۰۹ و تیرسیفریل ۲۳- استات ۲۱۰، از جلبک قرمز Laurencia obtuse جدا شده¬اند (Suzuki et al., 1985) و تیسیفریل ۲۳-استات ۲۱۰ (برومو اتر) خاصیت سیتوتوکسیکی زیادی (EDso of 0.3 μg/ml) در برابر P388 در محیط کشت سلولی نشان داد.
پنج نوع تریپتن سیتوتوکسیک جدید: تری تریپنوئیدز۲۸- دی هیدروتیرسیفیریل (۱۵، ۲۸- دی دهیدرو- ۱۵- دئوکسیتیرسیفریل) دی استات ۲۱۱، ۱۵-انهیدروتیرسیفریل دی استات (۱۵، ۱۶-دیدهیدرو-۱۵-دئوکسی-تیرسیفریل) دی استات ۲۱۲، ماگیرئول-A 213، ماگیرئولB214 و ماگیرئول C215 از جلبک قرمز ژاپنی (Laurencia obtuse) جدا شدند (Suzuki et al., 1987).
چندین مونوترپن دایره¬ای ۲۱۷-۲۲۵ از جلبک قرمز ژاپنی Desmia hornemanni جدا شده¬اند و برخی از اصلاحات شیمیایی بر روی این ترکیبات برای یافتن فعال¬ترین ترکیب سیتوتوکسیک انجام شده است (Higa, 1985). ترکیب ۲۱۶ فعالیت نسبتا بالایی بر علیه P388 در مقایسه با A549کارسینوم ریه و آدنوکاردینوم کولون انسان HCT-8 از خود نشان می¬دهد.
جلبک قرمز Laurencia yonaguniensi که مربوط به منقطه¬ی اوکینوا بود به عنوان مبنع نئویریتترائول ۲۲۶ شناخته شد و دیترپن¬های برومه شده برپایه¬ی درصد اسکلت نئوایریآنی هستند، که اینها برای میگو سیر سمی بوده و هم¬چنین بر روی باکتری-های دریایی و E. coli نیز سمی می¬باشند (Takahashi et al., 2002).
فوروپلوکامیروئید C227، پرفوروپلوکامیوئید ۲۲۸، پرین ۲۲۹ و سیکلوهگزان ۲۳۰ تتراکلرینات شده جدا شده از جلبک قرمز Plocumium carttilagineum (Argandona et al., 2002)، خواص سیتوتکسیتی انتخابی بر روی سلول¬های تومور با پرین نشان دادند و این اثر یک اثر خاص و غیرقابل برگشت بر روی سلول¬های SW480 بود (de Ines et al., 2004).
پنج نوع پلیبروموندول ۲۳۱-۲۳۵ حاوی گوگرد از جلبک قرمز Laurenda brongniartii جداسازی شدند. نمونه¬ها ۲۳۴ و ۲۳۴ در برابر سلول¬های P388 از خود فعالیت نشان دادند و مورد ۲۳۴ نیز بر علیه سلول¬های HT-29 cells از خود فعالیت نشان داد (ElGamal,Wang and Duh, 2005). کوپارین ۲۰ سنکویتپنهای ۲۳۸-۲۳۶، جدا شده از جلبک قرمز L. microcladia در برابر سلول¬های سرطانی NSCLC-N6 و A549 سمی است (Kladia et al., 2005).
پروکارالیدز B 239 و C 240 جدا شده از گونه-ی Plocamium (Steierle, Wing and Sims, 1979; Higgs, Vanderah and Faulkner, 1977) و Aplysia californica فعالیت متوسطی را در برابر سلول سرطانی مری WHCOI نشان می¬دهند (Knott et al., 2005).
جلبک قرمز Callophycus serratus منبع سه ترکیب دیترپن- بنزوآت دارای خاصیت ضد باکتریایی و ضد قارچی است. این سه ترکیب عبارتند از: بروموفیکولید A 241 و B 242، و یک ترکیب غیر هالوژنه ی ۲۴۳٫ بروموفیکولید A 241 در برابر چندین سلول تومور دارای خاصیت سیتوتوکسیک همراه با القاء آپوپتوز بوده است (Kubanek et al., 2005).
آلکالوئیدهای ۲، ۷- نفتیریدین لوپوکلادین A 244 و B 245 از جلبک قرمز Lophocladia sp. جداسازی شدند. لوپوکلادین A یک وابستگی به گیرنده¬های N-متیل-D آسپارات (NMDA) از خود نشان داد و هم¬چنین یک آنتاگونیست در برابر گیرنده δ-اپیوئید بود. در حالی که لوپوکلادین B 245 در برابر تومور NCI-H460 ریه انسان و سلول¬های سرطانی MDA-MB-435 سینه فعال بود و نشان داده شد که اثر مهار کنندگی آن¬ها بر روی میکروتوبول¬ها است (Gross et al., 2006).
دو منوترپن هالوژنی ۲۴۶-۲۴۸ از جلبک قرمز Portiera hornemannii همراه با ترکیب هالومون شناسایی و جداسازی شدند (Fuller et al., 1992). هر دو هالمون ۱۸۴ و ۲۴۸ مهارکننده¬های موثر دی ان متیل ترانسفراز ۱ بودند (Andrianasolo et al., 2006).
بروموفیکولید های C-I 249–۲۵۵، ماکرولیدها دیترپن بنزوات است که از جلبک قرمز Callophycus serratus جداسازی شده است. این ترکیبات فعالیت کم¬تری نسبت به طیف وسیعی از سلول¬های تومودر دارند (Kubanek et al., 2006).
جلبک قرمز Laurencia obtuse منبع سسکوئیترپن ۳، ۷- دیهیدروکسیدیهیدرولارن ۲۵۶، پرفورنول B 257 و ۲۵۸ است در حالی¬که جلبک L. microcladia یک سسکوئیترپن ۲۵۹ دی متریک است. ترکیبات ۲۵۶-۲۵۸ بر روی پنج سلول تومور انسان و تخمدان¬های هاستر چینی (CHO) آزمایش شدند. پروفورنوول B 257 دارای فعالیت شدیدی بود در حالیکه ۲۵۵ و ۲۵۸ سزاروپرتپن فعالیت ضعیفی داشتند. سسکویتپن ۲۵۹ نسبت به سلولهای سرطانی ریه های NSCLC-N6 و A549 نسبتا سمی بود (Kladi et al.، ۲۰۰۶). جلبک قرمز Rhodomela confervoides منبع چهار بروموفنول ۲۶۰-۲۶۳ بود. آنها نسبت به سلولهای سلول سرطانی انسان نسبت به سمیت سلولی اندک داشتند (Ma et al.، ۲۰۰۶).
جلبک قرمز Gracilaria asiatica منبع ۳ مشتقات سیکلوپروپیل بود که عبارتند از:گارسیلاریوسید ۲۶۴ و سرامید گارسیلامید A 265 و B 266 بود که برای سلول های ملانوم A375-S2 نسبتا سمی بود (Sun و همکاران، ۲۰۰۶).
در جلبک قرمز Plocamium corallorhiza ، چهار منوترپن آلدهید ۲۶۷-۲۷۰ هالوژنه که در هوا تقریبا ناپایدار بودند شناسایی شد ، که ۲۸۷ آن به طور قابل توجهی بر روی سلول مرجانی اثر سیتوتوکسیک داشتند (Mann et al.، ۲۰۰۷).
سه سسکوئیترپن، آپلیسین-۹-ین ۲۷۱، اپیاوپلیسینول ۲۷۲ و دبوروپایپلیسینول ۲۷۳ از جلبک قرمز Laurencia tristicha جدا شدند. دبوروپایپلیسینول ۲۷۳ سیتوتوکسی انتخابی را در مقابل سلول HeLa نشان داد (Sun و همکاران، ۲۰۰۷).
دیترپن نوروژیولدیول B 274 و پریوزول B 275 جدا شده از جلبک قرمز Laurencia obtusa، سمیت سلولی در برابر سلول های تومور انسان MCF7، PC3، HeLa، A431 و K562 را به طور قابل توجهی افزایش دادند در حالیکه پرووئوزول C 276 سمیت سلولی در برابر سلول های HeLa و A431 نشان داد. Prevezol D 277 نسبت به تمام سلول های سلولی نسبتا فعال بود (IIopoulou و همکاران، ۲۰۰۳).
دو مشتق پلی اتر اسکالن جدید، تیروزنول A و B 279، ۲۸۰ از جلبک Laurencia viridis با هم و همراه با دی هیدروتیریسیفول ۲۷۸ که قبلا جدا شده بود، جدا شده اند (Norte et al.، ۱۹۹۷، Pec et al.، ۲۰۰۳). تمام این ترکیبات نشان داد که یک فعالیت قوی سیتوتوکسیک در برابر سلول های P388 سلول تریترپوئید دی هیدروتیریسیفرل ۲۷۸ پلی اتر دریایی ۲۷۸، که در اصل از جلبک قرمز Laurencia pinnatifida جدا شده بود، منجر به آپوپتوز در سلول های سرطان پستان وابسته به استروژن وابسته و مستقل می¬شود (Norte et al.، ۱۹۹۷، پک و همکاران، ۲۰۰۳).

ردوفیت ها (جلبک های قرمز)
رنگ جلبک قرمز از غالبیت رنگدانه ی پیکواریترین و فیکوسیانین حاصل می شود. این دو رنگدانه، دیگر رنگدانه ها را پوشش می دهند که این رنگدانه های دیگر شامل کلروفیل ll a (بدون کلروفیل b)، بتا-کاروتن، و تعدادی از ژانتوفیل های منحصر به فرد هستند (Bold and Wynne, 1985). دیوارها از سلولز، اگارها و کاراژینان ها ساخته شده اند. چندین جلبک قرمز نیز در این میان به عنوان غذا مصرف می¬شوند، در بین آن ها دولز (Palmaria palmata) و کاراژین موس (Chondrus crispus و Mastocarpus stellatus) را می توان نانم برد. با این حال، “نوری” که در بین ژاپنی¬ها محبوب است تنها محصول دریایی ارزشمند است که توسط حوزه های آبزی پروری با ارزش بیش از ۱ میلیارد دلار افزایش یافته است.
جلبک قرمز Kappaphycus و Betaphycus در حال حاضر مهم ترین منبع کارازینان است که در مواد تشکیل دهنده ی مواد غذایی به خصوص ماست، شیر شکلات و پودینگ ماده استفاده می¬شود. گراسیلاریا، ژلیدیوم، پتروکلادیا و دیگر جلبک¬های قرمز هستند که در تولید آگار اهمیت زیادی دارند. آگار به طور گسترده به عنوان یک محیط رشد برای میکروارکانیسم¬ها و در موارد مربوط به بیوتکنولوژی مورد استفاده قرار می¬گیرد.
در حدود ۸۰۰۰ گونه جلبک قرمز وجود دارد که بیش¬تر آن¬ها در دریا رشد می¬کنند. این جلبک¬ها در نواحی بین زیر و زیرین دریا تا عمق ۴۰ و گاهی اوقات تا عمق ۲۵۰ متر نیز یافت می¬شوند. جلبک قرمز به عنوان مهم¬ترین منبع متابولیت¬های فعال زیست شناختی در مقایسه با سایر گیاهان دارویی محسوب می¬شود.